هورمون حجم دهنده بازو | آشنایی با استروئید، تستسترون و…

هورمون حجم دهنده بازو معمولاً به هورمون‌ هایی اشاره دارند که به افزایش حجم عضلات و افزایش قدرت فیزیکی کمک می‌کنند. یکی از اصطلاحات معروف در این زمینه، هورمون رشد یا سوماتوتروپین است که توسط غده هیپوفیز ترشح می‌شود و در رشد بافت عضلانی نقش دارد. هورمون‌های تستوسترون نیز به طور مستقیم یا غیر مستقیم تأثیر مثبتی بر رشد و قدرت عضلات دارند. افزایش هورمون حجم دهنده بازو ممکن است منجر به افزایش حجم عضلات و تقویت بازو‌ها شود.

کدام هورمون‌ ها باعث افزایش حجم عضلات میشود ؟

هورمون‌ ها نقش بسیار مهمی در واکنش‌ های فیزیولوژیکی بدن دارند، از جمله در پاسخ به ورزش. بطور کلی، ورزش تأثیرات متعددی روی هورمون‌های بدن دارد که می‌تواند به بهبود عملکرد و ارتقای سلامت عمومی کمک کند. به عنوان مثال، ورزش منجر به افزایش سطح هورمون حجم دهنده بازو مثل اندورفین می‌شود که احساس خوبی را به فرد می‌دهد و همچنین می‌تواند تأثیرات مثبتی بر روی استقامت، عملکرد قلب و عروق، و مقاومت عضلات داشته باشد. در عین حال، ورزش می‌تواند بر سطح هورمون‌های استرسی مثل کورتیزول و آدرنالین نیز تأثیر داشته باشد که در صورت کنترل نبودن، ممکن است منجر به استرس و افزایش وزن شود. بنابراین، تأثیرات ورزش بر هورمون حجم دهنده بازو نقش مهمی در دستیابی به اهداف ورزشی و بهبود عملکرد دارند.
اگر به عنوان مربی مشغول فعالیت هستید، شاید تا به حال توسط ورزشکاران این سؤال از شما پرسیده شده است که؛ چطور ورزش به فرد کمک می‌کند تا به هدف خود برسد؟ اگر بخواهید صادقانه اما خیلی ساده به این سؤال پاسخ دهید، جواب این گونه است: “همه چیز به هورمون‌ها مربوط است”. در این مطلب سعی شده است هورمون‌های دخیل در افزایش حجم عضلات هورمون حجم دهنده بازو به شما معرفی شوند، تا پایان با همراه باشید.
بسیاری از مشکلات مربوط به چاقی و عدم کاهش چربی به هورمون‌های بدن مربوط می‌شود، در صورت عدم بالانس هورمون، مقوله کاهش وزن و چربی سوزی بدون شک مختل خواهد شد. سیستم اندوکراین (غدد مترشحه درون ریز) تولید هورمون‌ها از جمله هورمون حجم دهنده بازو را تنظیم می‌کند که این مواد شیمیایی عملکرد‌های مختلف سلولی را کنترل می‌کنند.
هورمون‌ ها می‌توانند تعداد زیادی از سلول‌های مختلف را تحت تأثیر قرار دهند؛ به هر حال، هر هورمونی تنها می‌تواند بر سلولی اثر بگذارد که دارای گیرنده‌های ویژه آن هورمون باشد.
هورمون‌ ها تعدادی از عکس‌ العمل‌ های فیزیولوژیکی بدن مانند متابولیسم انرژی، فرایند تولید مثل، رشد بافت، سطح آب بدن، سنتز و تخریب پروتئین عضلات و خلق و خویی را کنترل می‌کنند. هورمون حجم دهنده بازو مسئولیت ساخت عضلات جدید و چربی سوزی را بر عهده دارند. بنابراین مهم است هورمون‌های دخیل در فعالیت‌های ورزشی و عملکرد و اثرات آن‌ها را بشناسید.

سه طبقه‌بندی مختلف برای هورمون‌ ها وجود دارد:

استروئید‌ ها:

ساختار شیمیایی: استروئی د‌ها به دسته‌ ای از هورمون‌ های ترکیبی اطلاق می‌شود که ساختار اساسی آن‌ها از چهار حلقه کربنی با یک چارچوب هیدروژنی تشکیل شده است.
عملکرد استروئید ها: این هورمون‌ها با گیرنده‌هایی در هسته سلول فعل و انفعال کرده و برای تنظیم فعالیت ژن‌ها و ساختمان سلولی نقش دارند.
مثال: تستوسترون، استروژن، پروگسترون.

بیشتر بخوانید: سطح تستوسترون بدن، متعادل سازی برای بدنسازی

پپتید‌ ها:

ساختار شیمیایی: پپتید‌ها شامل آمینو اسید‌ها هستند که به وسیله پیوند‌های پپتیدی به یکدیگر متصل شده‌اند.
عملکرد: این هورمون‌ها با گیرنده‌هایی در غشاء سلول فعل و انفعال کرده و برای انتقال پیام‌های سلولی و تنظیم وظایف سلولی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
مثال: آدرنالین، انسولین، غلیظ‌ ساز‌ ها.

آمین‌ ها:

ساختار شیمیایی: آمین‌ها (هورمون‌های آمینواسیدی) شامل نیتروژن هستند و از آمینو اسید‌ها تشکیل شده‌اند.
عملکرد: این هورمون‌ها بر سیستم عصبی سمپاتیک اثر می‌گذارند و برای تنظیم فعالیت‌های عصبی و عضلانی، فشار خون و سطح انرژی بدن مورد استفاده قرار می‌گیرند.
مثال: آدرنالین، تیروکسین، دوپامین.

هورمون‌ های آنابولیک و کاتابولیک:

هورمون‌های آنابولیک: مسئول رشد و توسعه بافت‌های بدن هستند.
هورمون‌های کاتابولیک: در تخریب و از بین رفتن بافت‌ها دخیل هستند.
مثال: استروئید‌های آنابولیک معمولاً برای افزایش حجم عضلات و بهبود عملکرد ورزشی استفاده می‌شوند، در حالی که کاتابولیک می‌تواند منجر به تخریب عضلات و کاهش عملکرد ورزشی شود.

هورمون انسولین:

انسولین یک هورمون پپتیدی است که توسط پانکراس تولید می‌شود و نقش مهمی در تنظیم سطح گلوکز و چربی در بدن دارد. وقتی که سطح گلوکز خون افزایش می‌یابد، انسولین ترشح می‌شود تا گلوکز را از خون جذب کرده و در سلول‌های عضلات و بافت چربی ذخیره کند. این اقدام باعث کاهش سطح گلوکز خون می‌شود.

به طور معمول، انسولین موجب جذب گلوکز در سلول‌های عضلات و بافت چربی می‌شود، اما ممکن است باعث ذخیره چربی در بافت چربی نیز شود. این نکته مهم است که انسولین به عنوان سوخت برای فعالیت‌های ورزشی مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. بنابراین، اگر قبل از ورزش مواد غذایی با سطح بالای قند (مانند نوشیدنی‌های ورزشی) مصرف کنید، این می‌تواند باعث افزایش سطح انسولین و در نتیجه افزایش ذخیره‌سازی گلیکوژن شود، به جای استفاده از آن به عنوان سوخت برای عضلات در ورزش.

بهتر است قبل از ورزش از مواد غذایی با سطح متعادل قند استفاده کنید تا جلوی افزایش ناگهانی سطح انسولین و ذخیره‌سازی گلیکوژن را بگیرید. همچنین، باید به این نکته توجه داشته باشید که میزان مصرف کربوهیدرات بیشتر، ترشح بیشتری از انسولین را به همراه دارد.

برای مشاهده و خرید محصولات پروتئین پگاه کلیک کنید.

هورمون گلوکاگون:

گلوکاگون هورمونی است که دقیقاً برعکس انسولین عمل می‌کند. انسولین کربوهیدرات را ذخیره می‌کند و چربی می‌سازد، اما گلوکاگون مسئول تجزیه‌ی کربوهیدرات و چربی ذخیره شده و آزاد کردن آن‌ها در بدن است تا بدن بتواند از آن‌ها به عنوان انرژی استفاده کند.
گلوکاگون از پانکراس در پاسخ به سطح پایین قند خون ترشح شده و موجب آزادسازی اسید‌های چرب آزاد (FFA) از بافت چربی و افزایش سطح گلوکز خون می‌شود. این دو عملکرد در فعالیت‌های ورزشی مهم هستند. زمانی که سطح گلیکوژن در طول ورزش افت می‌کند، گلوکاگون گلیکوژن اضافی ذخیره شده در کبد را آزاد می‌کند.گلوکاگون با افزایش قند خون وتامین سوخت عضلات از جمله بازو سبب میشو تا به نوعی هورمون حجم دهنده بازو به حساب بیاید.

هورمون حجم دهنده بازو | هورمون رشد:

هورمون رشد انسان (HGH) یک هورمون پپتید آنابولیک است که توسط غده هیپوفیز قدامی ترشح می‌شود و رشد سلولی را تحریک می‌کند. همانند دیگر هورمون‌ها، این هورمون با گیرنده‌های خاصی در سلول‌ها تعامل می‌کند و پاسخ‌های متعددی را فراهم می‌کند. هورمون رشد با سلول‌های چربی تعامل داشته و آن‌ها را وادار به تجزیه و سوخت شدن برای تأمین انرژی بدن می‌کند. از این طریق هورمون حجم دهنده بازو به حساب می اید.
این پاسخ‌ها شامل افزایش سنتز پروتئین عضلات، افزایش مواد معدنی در سیستم اسکلتی، حمایت از عملکرد سیستم ایمنی، و افزایش لیپولیز یا متابولیسم چربی می‌باشند. بدن انسان HGH را در طول سیکل REM خواب و تمرینات شدید مانند تمرینات قدرتی، تمرینات انفجاری و توانی، HIIT، و تمرینات قلبی-ریوی که در حد یا بالاتر از آغاز تجمع لاکتات خون (Obla) باشند، تولید می‌کند.

هورمون کورتیزول:

در واقع، کورتیزول یک هورمون کاتابولیک است که توسط غده آدرنال فوق کلیه ترشح می‌شود و نقش مهمی در برقراری تعادل و تنظیم فعالیت بدن در شرایط استرس، سطح پایین قند خون، و ورزش دارد. این هورمون در واقع به عنوان یک پاسخ به استرس، سطح پایین قند خون، و نیاز بدن به انرژی در هنگام ورزش عمل می‌کند.

کورتیزول تاثیرات متعددی روی متابولیسم بدن دارد. در شرایط استرس و ورزش، کورتیزول تولید انرژی را از طریق تخریب تری‌گلیسرید و پروتئین‌های بدن ترشح می‌کند و از این طریق، گلوکز لازم برای سوخت بدن را فراهم می‌کند. همچنین، کورتیزول در شرایط استرس جسمانی شدید یا عدم ریکاوری کافی از تمرینات قبلی ترشح می‌شود.

همچنین، در شرایط ورزش طولانی، سطح کورتیزول افزایش می‌یابد و این می‌تواند به کاتابولیسم پروتئین عضلات منجر شود، به این معنا که بدن از پروتئین عضلات برای تأمین انرژی استفاده می‌کند، به جای استفاده از آن برای ترمیم و افزایش حجم عضلات. این مسئله می‌تواند باعث کاهش عملکرد ورزشی و کاهش حجم عضلات شود.

بنابراین، در شرایط ورزشی، کنترل سطح کورتیزول بسیار مهم است و می‌توان با رعایت استراتژی‌هایی مانند مناسب کردن مدت و شدت تمرین، ارتقاء روش‌های ریکاوری و استراحت، و مصرف مواد غذایی مناسب، تأثیرات منفی کورتیزول را کاهش داد و عملکرد ورزشی را بهبود بخشید.

بیشتر بخوانید: هورمون های استروئیدی- توضیحات و متعادل سازی

هورمون اپی نفرین و نوراپی نفرین:

این هورمون‌ های آمینی نقش مهمی در کمک به سیستم عصبی سمپاتیک (SNS) در تولید انرژی و تنظیم عملکرد بدن در طول ورزش ایفا می‌کنند. اپی نفرین و نوراپی نفرین هر دو هورمون جدا از هم هستند اما به هم وابسته هستند.ودر دسته هورمون حجم دهنده بازو قرار میگیرند.
اپی نفرین غالباً به عنوان آدرنالین یاد می‌شود زیرا توسط غده آدرنال فوق کلیه ترشح می‌شود و برونده قلبی، قند خون (جهت تأمین سوخت) و شکست گلیکوژن را افزایش داده و از سوخت و ساز بدن حمایت می‌کند. نوراپی نفرین چندین عملکرد شبیه اپی نفرین در بدن انجام می‌دهد در حالی که باعث تنگ شدن عروق (نه در فعالیت ورزشی) در قسمت‌هایی از بدن می‌شود. اپی نفرین می‌تواند به سرکوب اشتها نیز کمک کند. ورزش، بهترین راه فعال کردن ترشح اپی نفرین در بدن است، مخصوصاً تمرینات تناوبی می‌توانند آغازگر ترشح این هورمون باشند.حرکات تناوبی مثل حرکات بازو به همین خاطر به ان هورمون حجم دهنده بازوگفته میشود.

هورمون حجم دهنده بازو، هورمون تستسترون:

تستوسترون یک هورمون استروئیدی است که توسط سلول‌های Leydig در بیضه‌ها در مردان و تخمدان در خانم‌ها، و به مقدار کمتر توسط غده آدرنال فوق کلیه در هر دو جنس مذکر و مؤنث تولید می‌شود. این هورمون مسئول سنتز مجدد و بازسازی پروتئین عضلات آسیب دیده به دلیل ورزش است. همچنین، نقش مهمی در رشد عضلات اسکلتی دارد. تستوسترون با گیرنده‌های ویژه‌ای در سلول‌ها فعالیت می‌کند و در پاسخ به فعالیت‌های ورزشی که باعث تخریب و آسیب پروتئین عضلانی می‌شوند، ترشح می‌شود.میتوان اصلی ترین هورمون حجم دهنده بازو از تستسترون نام برد.

فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز:

فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF)، که در بعضی منابع به عنوان پروتئین تقویت‌کننده مغز شناخته می‌شود، یک انتقال‌دهنده عصبی است که تولید سلول‌های جدید در مغز را تحریک می‌کند. تولید BDNF ارتباط نزدیکی با هورمون رشد انسان (HGH) و فاکتور رشد مشتق از اینسولین (IGF) دارد. فعالیت‌های ورزشی که سطح هورمون حجم دهنده بازو را افزایش می‌دهند، تولید BDNF را نیز افزایش می‌دهند. تمرینات با شدت بالا می‌توانند هورمون حجم دهنده بازو آنابولیک برای رشد عضلات را تحریک کنند، در حالی که افزایش سطح BDNF باعث توسعه و بهبود عملکرد شناختی می‌شود.
درک چگونگی اثر ورزش بر هورمون حجم دهنده بازو که عملکرد‌های فیزیولوژیکی را کنترل می‌کنند، می‌تواند به شما در برنامه‌ریزی تمرینی مؤثر کمک کند. هورمون‌ها پاسخ‌های کوتاه مدت و بلندمدت به ورزش را ارائه می‌دهند. در فاز حاد فوری بعد از ورزش، هورمون‌هایی مانند تستوسترون، HGH و IGF برای تعمیر بافت‌های آسیب دیده ترشح می‌شوند.
در دوره طولانی مدت، افزایش گیرنده‌ها و پروتئین‌های متصل‌کننده اجازه می‌دهد که هورمون حجم دهنده بازو به طور مؤثرتری در تعمیر بافت‌ها و رشد عضلات درگیر شوند. برای ورزشکارانی که به دنبال رشد عضلات هستند، سطح هورمون‌های تستوسترون، HGH و IGF در پاسخ به مقدار استرس تولید شده در تمرینات قدرتی بسیار اهمیت دارد. تمرین با شدت متوسط تا سنگین تا حد خستگی می‌تواند فشار مکانیکی بالا را ایجاد کند که باعث آسیب بیشتر به پروتئین‌های عضلانی می‌شود و سیگنال‌هایی برای ترشح تستوسترون، HGH و IGF جهت بازسازی پروتئین ارسال می‌شود که در نهایت منجر به رشد عضلات می‌شود.
در حالی که هزاران هورمون مسئول بسیاری از عملکرد‌های فیزیولوژیکی هستند، هورمون حجم دهنده بازو که در بالا ذکر شده‌اند مستقیماً تحت تأثیر فعالیت ورزشی قرار می‌گیرند و نقش اساسی در سازگاری بدن در برابر تقاضا‌های تمرینات ورزشی ایفا می‌کنند. بسیاری از متخصصان ورزشی متوجه شده‌اند که سیستم عصبی و سیستم عضلانی نقش مهمی در بازخورد و برونده برنامه تمرینی دارند. با این حال، واقعیت این است که هورمون‌ها بر بسیاری از سازگاری‌ها با تمرینات ورزشی تأثیر دارند. به عبارت دیگر، همه چیز به هورمون‌ها مربوط استیک پاسخ مناسب به بسیاری از سؤالات در مورد چگونگی پاسخ بدن به ورزش است.

جهت مشاهده محصولات پروتئین وی کلیک کنید

هورمون کوله سیستوکنین(CCK):

هورمون CCK یک نوع کوله سیتوکین است که هنگام مصرف پروتئین یا چربی، از سلول‌های روده ترشح می‌شود. اما این هورمون در روده محدود نمی‌شود؛ بلکه با سیستم عصبی ارتباط برقرار می‌کند تا احساس سیری ایجاد کرده و همزمان با معده نیز همکاری می‌کند تا سرعت گوارش را کاهش دهد. نتیجه‌ی نهایی این است که شما برای مدت طولانی‌تری احساس سیری می‌کنید. با مصرف پروتئین و چربی کافی در هر وعده‌ی غذایی، می‌توانید بیشترین بهره را از هورمون CCK ببرید.

هورمون گرلین(Ghrelin)

هورمون گرلین یک هورمون اشتهاست که مانند بسیاری از هورمون‌های چربی سوز در معده تولید می‌شود و با مغز همکاری می‌کند تا سیگنال گرسنگی را ارسال کند. وقتی شما در تلاش برای کاهش وزن، مصرف کالری را محدود می‌کنید، سطح گرلین افزایش پیدا می‌کند. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که حتی بعد از ۱۲ ماه رژیم غذایی کم کالری، سطح گرلین همچنان بالاست.
به عبارت دیگر، بدن شما هرگز عادت نمی‌کند که کمتر بخورد و پیوسته سیگنال من گرسنه‌ام را ارسال می‌کند، که این باعث می‌شود حفظ وزن بعد از کاهش وزن، از خود کاهش وزن سخت‌تر باشد. خوشبختانه، با انجام ورزش‌های پرشدت می‌توانید سطح گرلین را کاهش دهید، که همین امر کلید اصلی چربی سوزی و حفظ وزن‌ایده‌آل بعد از کاهش وزن است.

هورمون ادیپونکتین (adiponetin)

لپتین یکی از آدیپوکین‌ها است که به صورت انحصاری از سلول‌های چربی ترشح می‌شود. این هورمون با مغز هماهنگی می‌کند تا بدن کمتر بخورد و کالری بیشتری را سوزانده و کنترل اندازه بدن را تنظیم کند. هر چه میزان چربی در بدن بیشتر باشد، سلول‌های چربی بیشتری لپتین ترشح می‌کنند. اما اندازه زیاد چربی در بدن می‌تواند منجر به ترشح بیش از حد لپتین شود و مقاومت به لپتین نامیده شود. در این حالت، مغز دچار بی‌حسی نسبت به سیگنال‌های لپتین می‌شود و به آن‌ها واکنش نمی‌دهد.
برای افزایش حساسیت به لپتین، می‌توانید به خوبی و کافی خواب بخوابید و رژیم غذایی‌تان را با میوه‌ها و سبزی‌های آنتی اکسیدانی متنوع کنید. کاهش وزن اضافی نیز می‌تواند حساسیت به لپتین را افزایش دهد و شما را تشویق به کاهش وزن بیشتر کند، که در نتیجه لپتین در بدن‌تان مؤثرتر عمل خواهد کرد.

سخن پایانی:
در پایان لازم به ذکر است که تمامی هورمون‌های ذکر شده در بالا از جمله هورمون حجم دهنده بازو علاوه بر تأثیرات مفید ان در سرتاسر بدن همان قدر که می‌توانند مفید باشند با مصرف خود سرانه و تزریق ان‌ها بدون نظر پزشک می‌تواند عواقب به شدت ناهنجاری داشته باشد که خیلی از این عواقب غیر قابل بازگشت هستند. از این رو مصرف و تزریق این هورمون‌ها حتماً باید تحت نظر پزشک و مربی متخصص و حرفه‌ای باشد.

منبع: www.ericfavre.com